دهرآشوب

آفتاب ازغرب طلوع كرده بود. آب  موج داشت و آنقدر آبي رنگ كه فيروزه حالْ شده بود. در زيرش جرياني سرخ برقرار بود. موج آب ها بر موج گوره ها ملاقات داشتند. آب ها و آتش ها. عايدي از اين ملاقات چون دخان و دودي نبود. لباسش يك دست سفيد بود. چشمانش يك دست سرخ با شعاعي قهوه اي. سرش را بر آب برد و ازآتش نوشيد. چشمانش سرخ و سرخ تر شد گويي اين خود شعله است. از سرخي، لباس سفيدش اندك اندك، متغير گشت وكتف هايش سرخ ملايم شد. سري بلند كرد. قدمي برداشت و جا به جا شد.لباس يك دست سياهش را در آورد. آب دهانش همچون روزهاي ديگر، وقتي پر تنش مي شد و اضطراب، جوشش مي گرفت، از گوشه ي لبهاي سرخ دهرآشوب...

وقتي به كسي كه نوش است، مراجعت مي كني تا تو را آرام كند و يا روشي بگويدت و يا داستاني را برايت زمزمه كند، آن فرد نيشت مي زند. نه براي راندن، بلكه براي ... .

وچه فردي نوش دار و نيش دارتر از قرآن.

دهرآشوب...

دي در سراچه ي برزخ و در سكون حيّّ جسم، جانم ساره وار در تكاپو به سر مي برد. چشمه ي سعي اي از بر انديشه ي باران زده ام مي جست. نگاهي جز به مخاطره ي تتالي تمثلات نداشت. همه چيز شب بود. نه شبي در شهر بلكه شب پاييزي روستايي كه همه چيز در آن از قرب دَم مي كشد. به اين حال افتادم كه چرا آدمي در پي مأمن امني است براي ثبات؟. جانم پاسخ گفت : چرا كه سيلان، مخاطره اي است جانكاه كه دل شير مي خواهد و هر كه را اين مخاطره نسزد كه هيچ جايي براي قرار نباشد و تو هنوز در حركت باشي و سير  و چه آسان تر از ثبات... . دهرآشوب...